PIERŚCIENICE (budowa ciała cz.5)

Witam!
Dziś opiszę ewolucyjną zmianę układu nerwowego u płazińców. Zamieszczę też jego wygląd.

UKŁAD NERWOWY:
W porównaniu z płazińcami i nicieniami układ nerwowy pierścinic jest oddzielony od powłok ciało i lepiej rozwinięty. Centrum układu nerwowego tworzą cztery zwoje znajdujące się z przodu ciała. Dwa górne, nadgardzielowe, zwane też czasami mózgiem, połączone są spoidłami z dwoma zwojami podgardzielowymi. Całość tworzy pierścien zwany obrączką okołogardzielową, ponieważ środkiem przebiega rzewód pokarmowy. W każdym segmencie znajdują się ponadto dwa brzuszne zwoje segmentowe, połączone ze sobą poprzaeczym spoidłem. Pary zwojów segmentowych połączone są podłużnymi pniami nerwowymi, wybiegającymi ze zwojów podgardzielowych na drabinkę. Stąd nazwa tego układu - drabinkowy układ nerwowy. U bardzodziej wyspecjalizowanych pierścienic występuje wyraźna tendencja do zlewania się brzusznych pni nerwowych w jeden łańczuszek nerwowy.

Spośród narządów zmysłów pierścienic, obok różnego rodzaju organów dotykowych i receptorów chemicznych, zwracają uwagę na oczy. Mogą one być różnie zbudowaneod prostych plamek barwnikowych aż po oczy pęcherzykowate, w których komórki zmysłow tworzą pęcherzyk, a jego wnętrze zwiera soczewkowate ciało szkliste. Najlepiej rozwinite narządy zmysłów mają drapieżne wieloszczety.

PIERŚCIENICE (budowa ciała cz.4)

Witam!
Dziś opiszę jak zmienił się układ krążenia u pierścienic. Zamieszczę też jego obieg.

UKŁAD KRĄŻENIA:
Ponieważ jama ciała pierścienic jest podzielona poprzecznymi przegrodami, wypełniający ją płyn może krążyć tylko w obrębie jednego segmentu. Z tego powodu jego rola w roznoszeniu po organizmie gazów oddechowych i substancji odżywczych jest ograniczona. U pierścienic pojawił się więc sprawniejszy mechanizm - jego podstawową konstrukcją jest układ krążenia.Ma on postać systemu kanalików -  naczyń krwionośnych, przebiegających zarówno wzdłuż ciała, jak i poprzecznie.
Wzdłuż biegną dwa główne naczynia - grzbietowe i brzuszne. Są one połączone drobniejszymi naczyniami okrężnymi. W układzie krążenia pierścienic nie występuje serce, jego rolę spełnia najczęściej najgrubsze naczynie grzbietów mogące rytmicznie kurczyć. Wyjątkowo rolę elementu napędzającego krew mogą pełnić też naczynia okrężne. Tak jest u niektórych skąposzczetów, na przykład u dżdżownic - do napędzania krwi służy pięć par naczyń okracznych przedniej części ciała.
Zazwyczaj u pierścienic krew płynie w naczyniach i nie miesza się z płynem jamy ciała - jest to zamknięty układ krwionośny. Sieć naczyń włosowatych jest szczególnie dobrze rozwinięta w parapodiach, powłoce ciała i w ścianie jelita środkowego.

W zależności od rodzaju barwnika krew pierścienic może mieć różne zabarwienie. Może być czerwona, zielona, żółta, często jest też bezbarwna. W przeciwieństwie jednak do kręgowców, barwniki pierścienic, jak i innych bezkręgowców nie są zawarte w krwinkach, ale rozpuszczone w osoczu.

PIERŚCIENICE (budowa ciała cz.3)

Witam!
Dziś opiszę jak zrewolucjonizował się układ pokarmowy oraz oddechowy, zamieszczę wygląd układu pokarmowego.

UKŁAD POKARMOWY:
Układ pokarmowy u pierścienic jest drożny i zróżnicowany na kilka wyraźnych wyspecjalizowanych odcinków. Składa się z jelita przedniego, środkowego i tylnego. Jelito przednie rozpoczyna się otworem gębowym prowadzącym do krótkiej jamy gębowej, za którą jest umięśniona gardziel i przełyk. W gardzieli mogą znajdować się gruczoły, ponadto u niektórych drapieżnych wieloszczetów może ona wysuwać na zewnątrz w postaci ryjka, często uzbrojonego w chitynowe ząbki lub szczęki. Niektóre skąposzczety mają dodatkowo wole i umięśniony żołądek. U pijawek silnie rozwinięte wole mają tworzą liczne odgałęzienia i kieszonki  służące do magazynowania krwi. Jelito środkowe pierścienic ma postać prostej rury, czasami zaopatrzonej w podłużny fałd leżący po stronie grzbietowej. Jelio tylne jest niewielkie i prosto zbudowane.

UKŁAD ODDECHOWY:
Lądowe oraz słodkowodne pierścienice, czyli skąposzczety i pijawki, nie mają wyodrębnionego układu oddechowego i prowadzą wymianę gazową całą ukrwioną powierzchnią ciała. Większość morskich wieloszczetów ma jednak w różnym stopniu rozwinięte wyrostki skrzelowe na parapodiach, tworzące skrzela zewnętrzne, wyraźne zwiększające powierzchnię wymiany gazowej.
 

PIERŚCIENICE (budowa ciała cz.2)

Witam!
Dziś opiszę część drugą budowy zewnętrznej i powłoki ciała pierścienic, oraz zamieszczę zdjęcie z przekrojem pierścienicy.

BUDOWA  ZEWNĘTRZNA I POWŁOKA CIAŁA (cz.2):
Wieloszczety na wszystkich segmentach mają po dwa specyficzne boczne wyrostki zwane parapodiami lub przynóżkami. Najczęściej parapodium składa się z dwóch płatów gałązek - grzbietowego i brzusznego, zaopatrzonych dodatkowo w pęczki chitynowych szczecinek. Parapodia w czasie ruchu wieloszczetów, polegającego na wyginaniu ciała, służą jako swego rodzaju kotwice. Ponadto mają też udział w wymianie gazowej, zwiększając znacznie powierzchnię zwierzęcia. Niektóre dodatkowo mają pierzaste wyrostki skrzelowe, zwiększając znacznie powierzchnię zwierzęcia. Niektóre dodatkowo mają pierzaste wyrostki skrzelowe. Parapodia nie występują ani u skąposzczetów, ani u pijawek.
Zewnętrzna powłoka ciała pierścienic ma postać klasycznego wora powłokowy-mięśniowego.

Składa się z jednowarstwowego nabłonka tworzącego na zewnątrz warstwę bezpostaciowej kutikuli i często także śluz. Pod nabłonkiem znajduje się: dość cienka warstwa mięśni okrężnych i grubsza - podłużnych. Nierzadko występują też mięśnie poprzeczne i skośne. Wnętrze jamy ciała wypełnia płyn, który może jednak krążyć tylko w obrębie jednego segmentu. Wyjątkiem są pijawki, u których zanikają przegrody poprzeczne w jamie ciała.

PIERŚCIENICE (budowa ciała cz.1)

Witam!
Dziś opiszę budowę zewnętrzną ciała, jaka wykształciła się u pierścienic. Oczywiście zamieszczę budowę każdego przedstawicieli gromad pierścienic.

BUDOWA ZEWNĘTRZNA I POWŁOKA CIAŁA (cz.1)
Pierścienice mają wydłużony kształt ciała, obły lub nieco grzbietobrzusznie spłaszczony, podzielony na wyraźne pierścienie - metamery. Pierścienice wieloszczetów i skąposzczetów odpowiadają wewnętrznemu podziałowi jamy ciała, u pijawek drobne poprzeczne prążki są jedynie wynikiem sfałdowania nabłonka. Segmenty pierścienic są do siebie podobne- nazywa się to metamerią homonimiczną.
U większości wieloszczetów kilka pierścieni z przodu i z tyłu ciął ulega przekształceniom  . Pierwszy segment, zwany płatem przedgębowym lub czołowym, jak zaopatrzony jest w różnego rodzaju narządy czuciowe, jak  głaszczki i czułki, a także oczy. W tym płacie zlokalizowana jest też centralna część układu nerwowego - mózg. Dwa lub trzy następne segmenty zlały się, tworząc tak zwany płat gębowy, w którym po spodniej stronie zwierzęcia znajduje się otwór gębowy. Struktura składająca się u wieloszczetów z płata przedgębowego i gębowego nazywa się umownie głową, natomiast proces wyodrębnienia głowy, będący wynikiem zlewana się segmentów przedniej części ciała, nosi nazwę cefalizacji.

Skąposzczety i pijawki nie mają wyodrębnionej tej części ciała, chociaż u pijawek również kilka przednich segmentów ulega przekształceniu - współtworzą one przyssawkę przednią, otaczającą otwór gębowy.

PIERŚCIENICE (filogeneza)

Witam!
Dziś opiszę kiedy zaczęły pojawiać się pierwsze pierścienice oraz z jakiej grupy one pochodzą.

FILOGENEZA PIERŚCIENIC:
Historia pierścienic, taj jak innych grup zwierząt, zaczyna się na początku er paleozoicznej. Pierwsze odciski w skałach pojawiają się w środkowym kambrze. Pierścienice wywodzącą się zapewne z pierwotnych bez jelitowych  wirków reprezentują linie rozwojową zwierząt mających swobodnie pływającą, planktoniczną larwę - trochoforę. Podstawową grupę pierścienic stanowią bardzo zróżnicowane wieloszczety, wśród których spotykamy, obok organizmów bardzo prostych w budowie, także silnie wyspecjalizowane. Prawdopodobnie z pierwotnych wieloszczetów rozwinęła się linia rozwojowa, której przedstawicieli przeszli do życia w wodach słodkich, a w rozwoju nie występowała larwa. Ich cechą charakterystyczną stała się natomiast umiejętność wytwarzania siodełka - struktury biorącej udział w rozmnażaniu płciowym. Przedstawicielami tej linii rozwojowej są dzisiejsze skąposzczety i pijawki.
Jeszcze niedawno pierwotne pierścienice były uważane za przodków zarówno mięczaków, jak i stawonogów. Najnowsze badania wskazują, że rzeczywiście są one blisko spokrewnione z mięczakami, jednak stawonogi są reprezentantami odrębnej lini rozwojowej zbliżonej bardziej do nicieni niż do pierścienic. Z tego powodu pewne podobieństwa wstępujące pomiędzy pierścienicami a stawonogami prawdopodobnie są wynikiem ewoluowania przodków jednej jak i drugiej grupy w podobnych warunkach, co spowodowało wytworzenie zbliżonych postaci niektórych narządów. Takie wspomniane już zjawisko występowania podobnych cech u bliżej niespokrewnionych ze sobą organizmów wynika z ewolucji zbieżnej - konwergencji.

PIERŚCINICE (segmentowane zwierzęta roakokształtne)

 Witam!
Dziś opiszę początki o pierścienicach, głownie zawsze opisuję filogenezę na początku, ale zrobię to następnym poście gdyż jest ona dość długa ale jakże interesująca.

TYP: PIERŚCIENICE (Annelida)
GROMADA: WIELOSZCZETY (Polychaeta)
GROMADA: SKĄPOSZCZETY (Oligocheata)
GROMADA: PIJAWKI (Hirundinea)

Spośród olbrzymiej liczby robakokształtnych zwierząt pierścienice wyraźnie wyróżniają się podzieleniem ciła na poprzeczne segmenty zwane metamerami. Z zewnątrz uwidaczniają się jako poprzeczne fałdy, które zasadniczo są przejawem wewnętrznego podziału jamy ciała na odcinki. Każdy segment ciała oddzielony jest od następnego poprzeczną przegrodą - septum. Taki podział jamy ciała wynika z jej rozwoju w okresie zarodkowym - powstaje ona jako jama wtórna, czyli celoma, w obrębie mezodermalnych pęcherzyków. Z każdej pary somitów rozwija się jeden segment.
Pierścienice żyją zarówno w wodach słonych, jak i słodkich. Niektóre pierścienie przystosowały się także do życia w środowisku lądowych - w glebie, a nieliczne gatunki są pasożytami

NICIENIE (przegląd systematyczny cz.4)

Witam!
Dziś opiszę owsika, pasożyta człowieka głównie u dzieci oraz filarię Bankrofta. Zamieszczę zdjęcie z jego wyglądem.

Owsiki - występują zazwyczaj u dzieci w wieku przedszkolnym, rzadziej u dorosłych. Pasożyty te, wielkości około 1 cm, żyją w końcowej części jelita grubego. Zapłodnione samice opuszczają jelito, aby złożyć jaja w pobliżu otworu odbytowego, co wywołuje stany zapalne i uporczywe swędzenie.Zakażenie następuje po przełknięciu jaj, które mogą znajdować na przykład na zanieczyszczonych warzywach. Czasami może dojść do zarażenia w czasie kąpieli na basenach pływackich, częściej dochodzi jednak do samo zarażenia, zawłaszcza gdy nie zachowuje si podstawowych zasad higieny. Owsik jest pasożytem monoksenicznym.
Spośród innych pasożytów duże znacznie epidemiologiczne ma włosogłówka i tęgoryjec dwunastnicy.

Filaria Bankrofta - atakuję zazwyczaj układ limfatyczny człowieka, nicienie te mogą zatykać naczynia limfatyczne, co prowadzi do ogromnych obrzęków i przerostu niektórych części ciała. Stąd też choroba wywołana przez tego pasożyta nazywa się słoniowacizną. Żywicielami pośrednimi filarii Bankrofta są różne gatunki krwiopijnych komarów i właśnie one głownie przenoszą tego nicienia. W Polsce filaria nie występuje.

NICIENIE (przegląd systematyczny cz.3)

Witam!
Dziś opiszę dalej jak to nicienie bytują u zwierząt i człowieka na przykładzie włosienia krętego.

Włosień kręty - w przeciwieństwie do glisty, jest pasożytem półksenicznym, ale jego cykl rozwojowy odbywa się w ciele jednego żywiciela. Występowanie włośnia stwierdzono u wielu zwierząt hodowlanych, a także lisów, wilków, niedźwiedzi, fok, i innych. Człowiek najczęściej zaraża się tym pasożytem przez zjedzenie mięsa wieprzowego, zawierającego otorbione larwy włośnia, zwane trychinami.
W przewodzie pokarmowym lary wydostają się z osłonek i wgryzają w ścianki jelita. Bardzo zdolne są do rozrodu  płciowego. Samce po kopulacji giną, samice zaś w ciągu swego życia, trwające 1 miesiąc, rodzą około 1500 larw, które z kolei przedostają się do naczyń krwionośnych i z krwią wędrują do mięśni poprzecznie prążkowanych. Tutaj osiadają, kilkakrotnie linieją i otaczają się torebką. W takiej postaci mogą przeżyć nawet kilkadziesiąt lat, przy czym w zasadzie nie ma sposobu ich usunięcia. Choroba spowodowana przez włośnia krętego jest nazywana włośnicą i objawia się wysoką temperaturą, bólem głowy, mięśni, stawów, zapaleniem spojówek oraz obrzękiem twarzy. Są to objawy mało specyficzne i  łatwo je pomylić np. z objawami grypy. Masowe zakażenie włośniem może jednak doprowadzić do śmierci człowieka.

NICIENIE (przgląd systematyczny cz.2)

Witam!
Dziś opiszę dlaczego nicienie pasożytują u zwierząt i człowieka.Zamieszczę też tu cykl rozwojowy glisty ludzkiej. (cz.1)

Pasożyty zwierząt i człowieka
Glista ludzka jest bardzo powszechnym pasożytem człowieka. Szacuje się że na świecie może nią być zarażonych ponad miliard ludzi. Dorosłe samice, osiągające czasami ponad 30 cm długości, żyją w jelicie cienkim. Składają dziennie do 200 tysięcy jaj, które wraz z kałem żywiciela wydostają się na zewnątrz.

W jajach po kilku tygodniach rozwijają się larwy i w takiej postaci czekają na połknięcie przez żywiciela. Jaja te bardzo odporne na działanie czynników środowiskowych, mogą leżeć wiele lat w glebie lub wodzie, nie tracąc zdolności zarażania. Połknięte przez kolejnego żywiciela, który w wypadku glisty jest również człowiek, trafiają do jelita, gdzie larwy wydostają się z osłon jajowych.Uwolnione larwy wgryzają się w ścianki jelita i przedostają się do naczyń krwionośnych. Ponieważ do dalszego rozwoju potrzebują tlenu, z prądem krwi wędrują do płuc, gdzie przechodzą do wnętrza pęcherzyków płucnych. Ten etap zakażenia glistami objawia się wysoką temperaturą, kaszlem, przy masowych zakażeniach może też rozwinąć się zapalenie płuc. Larwy w płucach dwukrotnie linieją, a kiedy osiągną 2 mm długości, zaczynają wędrówkę w górę przez oskrzeliki, oskrzela, krtań do tchawicy, skąd odruchowo przełknięte razem ze śluzem ponownie trafiają do żołądka i stąd do jelita, gdzie dorastają. Po mniej więcej 2 miesiącach od zakażenia zaczynają w jelicie rozmnażać się płciowo.

NICIENIE (przegląd systematyczny nicieni cz.1)

Witam!
Dziś opiszę gdzie żyją i pasożytują nicienie. Nicienie są:
-wolno żyjące
-pasożytujące u roślin
-pasożytujące u człowieka i zwierząt (to opiszę w następnym poście)

Nicienie wolno żyjące:
Caenorhabditis elegans osiąga około 1 mm długości i występuje na świecie dość powszechnie. Żyje w glebach i butwiejących liściach, żywiąc się bakteriami. Bardzo łatwo daje się hodować w laboratoriach na pożywkach bakteryjnych. Nie ma większego znaczenia gospodarczego, jednak między innymi ze względu na prostą budowę jest doskonałym modelem do badań genetycznych nad ujawnieniem się genów.

Węgorek octowy - jest przykładem nicienia żyjącego w warunkach ekstremalnych. Jego naturalnym środowiskiem życia są fermentujące owoce, może żyć w occie winnym.  powodzeniem znosi przez pewien czas zakwaszenie o wartości pH 1,6-1,1.

Pasożyty roślin:
Węgorek pszeniczny - pasożytuje w kłosach pszenicy i żyta. W kłosach zaatakowanych przez węgorka zamiast ziaren tworzą się brunatne wyrośla, zawierające po kilkanaście tysięcy larw. Kształtem, a także wielkością przypominają one  ziarna zbóż i mogą być razem z nimi składowane i przechowywane. Gdy zostaną wysiane razem z nieoczyszczonym ziarnem, w glebie wylęgają się larwy, które atakują młode siewki. Straty spowodowane przez tego pasożyta mogą sięgać 75% plonów.

Mątwik buraczany - jest groźnym szkodnikiem buraków, a także brukwi, rzepaku i kapusty. Roślina zaatakowana przez mątwika rośnie słabo, a jej korzeń wytwarza liczne drobne korzonki przybyszowe w postaci charakterystycznej brody.
Podstawowym sposobem walki z mątwikiem, a także z innymi nicieniami pasożytującymi na roślinach, jest stosowanie płodozmianu. Ten zabieg agrotechniczny polega na zastępowaniu w kolejnych latach na danym polu roślin uprawnych wrażliwych na atak określonych nicieni innymi, niebędącymi żywicielami pasożyta.

NICIENIE (rozmnażanie się i rozwój)

Witam!
dziś opiszę jak nicienie się rozmnażają oraz jak powstaje nowy nicień. Zamieszę obrazek z budową gonad obu przedstawicieli.

Rozmnażanie się i rozwój nicieni:
Większość nicieni to zwierzęta rozdzielnopłciowe, u niektórych występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Na przykład u glisty ludzkiej samiec jest wyraźnie mniejszy od samicy i ma charakterystyczny haczykowaty sposób zawinięta tylną część ciała.
Narządy rozrodcze żeńskie nicieni mają najczęściej postać podwójnych, cienkich i ślepo zakończonych kanalików - cewek, w których słabo wyróżniają się poszczególne odcinki odpowiadające jajnikom, jajowodom i macicom.Obie macice łączą się w nieparzysty kanał zwany pochwą, która otwiera się na zewnątrz otworem płciowym położonych po stronie brzusznej ciała.

Męskie narządy rozrodcze zbudowane są najczęściej z pojedynczej cewki, w której odpowiednie odcinki nazywa się jądrem i nasieniowodem. Nasieniowód w tylnej części ciała łączy się z przewodem pokarmowym, część jelita jest wspólna dla układu pokarmowego i rozrodczego nazywa się stekiem.
U nicieni jest najczęściej zapłodnienie wewnętrzne, samice są jajorodne.
Rozwój nicieni jest złożony. Larwa kilkakrotnie przechodzi proces linienia, podczas którego zrzuca warstwę oskórka pokrywającą zewnętrzną powierzchnię ciała, a także oskórek wyściełający jelito przednie i tyknie.

NICIENIE (układ nerwowy, pokarmowy... itp.)

Witam!
Dziś opiszę jaką ewolucyjną  nowość otrzymały nicienie w swoich układach wewnętrznego ciała. Oczywiście zamieszczę zdjęcia związane z poniższymi układami.

Układ pokarmowy:
U nicieni ma on postać przewodu rozpoczynający się otworem gębowym z jednej  strony, a kończącego otworem odbytowym z drugiej.

Przedni odcinek zwany jelitem przednim oraz końcowy - jelito tylne - są pochodzenia ektodermalnego. Otwór gębowy otoczony jest wargami, zaopatrzony w rożnego typu ząbki, szczęki, sztyleciki itp., w zależności od gatunku od trybu życia nicienia. Za otworem gębowym znajduje ie duża i silnie umięśniona gardziel. Jelito środkowe pochodzenia endodermalnego ma postać prostej rury. U pasożytów  może dochodzić do redukcji układu pokarmowego i np. zaniku odbytu, a także jelita środkowego.

Układ oddechowy:
Nicienie nie mają tego układu. Podobnie ja płazińce, nicienie wolno żyjące prowadzą wymianę gazową cała powierzchnią ciała, pasożyty potrafią oddychać beztlenowo.

Układ krążenia:
W związku z tym, że płyn wypełniający jamę ciała  może krążyć w obrębie całego ciała, roznosząc gazy oddechowe i substancje odżywcze , u nicieni nie zaistniała ewolucyjna potrzeba wykształcenia wyspecjalizowanego układu krążenia.

Układ nerwowy:
Układ nerwowy nicieni ma prostą budowę i jest związany z powłokami ciała. Centralną część układu stanowi pierścień okołogardzielowy, w skład którego wchodzi od dwóch do czterech par zwojów nerwowych. Z pierścieniem łączy się kilka pni nerwowych. Pnie nerwowe połączone są pół pierścieniowymi spoidłami.
Najsilniej rozwinięte są pnie biegnące w brzusznym oraz grzbietowym wałku hypodermalnym. Większość nicieni ma słabo rozwinięte narządy zmysłów. Zazwyczaj są t o receptory czuciowe rozrzucone po całej powierzchni ciała. Wyjątkowo niektóre gatunki morskie mają prymitywne fotoreceptory w postaci plamek ocznych.

Układ wydalniczy:
Układ wydalniczy nicieni zasadniczo odbiega budową od układu protonefrydialnego występującego u wirków - między innymi dlatego że brak tu komórek płomykowych. U większych przedstawicieli nicieni ma on najczęściej kształt litery H - składa się z dwóch kanałów biegnących w bocznych wałkach hypodermalnych, otwierające się wspólnym otworem wydalniczym po brzusznej stronie ciała. Kanały te są zbudowane z niewielkiej liczby komórek. Układ wydalniczy służy nicieniom przede wszystkim do osmoregulacji, w mniejszym stopniu zaś do usuwania zbędnych i szkodliwych produktów przemiany materii. 

            

NICENIE (budowa ciała)

Witam!
Dziś opiszę jak zmieniła się budowa zewnętrzna u nicieni. Zamieszczę oczywiście schemat budowy wewnętrznej ciała nicieni.

BUDOWA CIAŁA NICIENI

Zewnętrzną powłokę ciała nicieni stanowi wór powłokowo - mięśniowy, składający si z oskórka, nabłonka pojedynczej warstwy mięśni.

Oskórek - zbudowany jest z substancji białkowej złożonej strukturze, jest przepuszczalny wyłącznie dla wody i gazów. Żadne inne substancje nie przenikają przez powłokę ciała nicieni, stąd ich duża odporność  na wszelkiego rodzaju trucizny i niekorzystne warunki środowiskowe. U pasożytów żyjących w jelitach zwierząt oskórek zapobiega strawieniu nicienia przez enzym trawienne żywiciela. Pod oskórkiem leży jednowarstwowy nabłonek, zwany tu hypodermą. U mniejszych nicieni ma on budowę komórkową, u większych jest syncytium, tworzy zazwyczaj  zgrubienia, biegnące wzdłuż ciała.  Warstwę mięśniową wora powłokowo mięśniowego stanowią wyłącznie mięśnie podłużne. Brak tu warstwy mięśni okrężnych , jaką spotykamy wirków.Jamę ciłą wypełnia surowiczy płyn, który spełnia rolę hydraulicznego szkieletu, nadającego zwierzęciu pewną sprężystość. Płyn ten zastępuje  też  układ krążenia, rozprowadzając substancje odżywcze z jelita po całym ciele.

NICIENIE (filogeneza)

 Witam!
Dziś opiszę jak, skąd  i kiedy powstały nicienie. Zamieszczę zdjęcie aby przybliżyć wam ich wygląd zewnętrzny.

TYP: NICIENIE

Nicienie, zwane potocznie robakami obłymi, są zwierzętami raczej niewielkich rozmiarów ( od 0,3mm do 1,2m). Ciało ich jest w przekroju obłe , wydłużone i zaostrzone z obu końców, bez wyodrębnionej głowy.
Brak u nich komórek zaopatrzonych w rzęski i wici. Nicienie żyją głownie w wodach i glebie, a niektóre gatunki prowadzą pasożytniczy tryb życia.

Filogeneza nicieni
Najstarsze znane pozostałości nicieni pochodzą z karbonu, ale z podobnych przyczyn jak u wirków ich szczątki są fragmentaryczne, że niewiele można wnioskować o ich ewolucji. Powstały zapewne razem z przodkami stawonogów we wczesnym kambrze ze zwierząt zbliżonych do bez jelitowych wirków. Wszystkie znalezione szczątki pokazują, że nicienie niewiele zmieniły się w czasie milionów la ewolucji. Okazało się, że niewielkie rozmiary i prostota budowy zapewniła im bezsporny sukces ewolucyjny. Występują we wszystkich środowiskach - od głębokomorskich po gorące źródła oraz narządy zwierzęce czy tkanki roślinne. Opisano już 15 tys gatunków nicieni. ale naukowcy przypuszczają, że jest to tylko niewielki procent ich rzeczywistej liczby.

PŁAZIŃCE (przegląd systematyczny cz.4)

 Witam!
Dziś opiszę cykl rozwojowy tasiemca uzbrojonego i tasiemca bąblowca. Oczywiste jest to, iż zamieszczę zdjęcie związane z każdym z cyklów (tylko tasiemca bąblowca gdyż tasiemiec uzbrojony ma prawie taki sam jak nieuzbrojony).

Tasiemiec uzbrojony - ma bardzo podobny cykl rozwojowy jak tasiemiec  nieuzbrojony, alz żywicielem pośrednim jest tu świnia. Człowiek - żywiciel ostateczny - zaraża się więc przez zjedzenie niedosmażonego bądź niedogotowanego mięsa wieprzowego. Tasiemiec ten jest mniejszy od nieuzbrojonego, a swoją nazwę zawdzięcza dodatkowemu wieńcowi haczyków na skoleksie.

Tasiemiec bąblowcowy - jego żywicielem pośrednim może być człowiek, bydło, owce. Dorosły tasiemiec jest niewielki i żyje w jelicie psa, wilka, rzadziej lisa. Z połkniętego jaja wylęga się onkosfera, która przedostaje  się najczęściej do wątroby bądź płuc i przekształca się w wągra. W przeciwieństwie do niewielkich osobników dorosłych wągier jest olbrzymi, może dochodzić do rozmiarów ludzkiej głowy i zawiera w sobie liczne drobne pęcherzyki z tysiącami główek tasiemca.

PŁAZIŃCE (przegląd systematyczny cz.3)

Witam!
Dziś opiszę cykl rozwojowy tasiemca nieuzbrojonego oraz zmieszczę zdjęcie z budową członu dojrzałego tasiemca. Oczywiste jest to, iż zamieszczę zdjęcie związane z tym cyklem.

 

Tasiemiec nieuzbrojony - najpospolitszy tasiemiec w Polsce pasożytujący w jelicie człowieka, gdzie osiągać może długość kilkunastu metrów. W rozwoju tego tasiemca nie ma stadium swobodnie pływającej larwy i występuje tylko jeden żywiciel pośredni. Wypełnione jajami człony, które zostały usunięte wraz z kałem z organizmu żywiciela ostatecznego, muszą być zjedzone bezpośrednio przez żywiciela pośredniego. W tym wypadku jest nim bydło, które może zarazić, zjadając zanieczyszczoną trawę. W jelicie krowy z jaja wylęga się postać larwalną - kulista onkosfera, mająca 6 charakterystycznych haczyków. Larwa ta przedostaje się przez ścianki jelita do naczyń krwionośnych i z krwią wędruje do mięśni, gdzie przekształca się w następną larwę - wągra. U tasiemca nieuzbrojonego wągier ma kilka minimetrów, kształt pęcherzyka z wpuklonym do środka skoleksem i nazywa się cysticerkusem. Żywicielem ostatecznym tasiemca nieuzbrojonego jest człowiek, który może się zarazić, zjadając surową lub pół surową wołowinę z wągrami. W jelicie człowieka dotychczas wpuklona do wnętrza wągra, wynicowywuje się na zewnątrz, przyczepia się do ścianki jelita i rozpoczyna produkcję członów.

 

 

 

PŁAZIŃCE (przegląd systematyczny cz.2)

 Witam!
Dziś opiszę przegląd systematyczny tasiemców oraz cykl rozwojowy bruzdogłowca szerokiego. Oczywiste jest to, iż zamieszczę zdjęcie z poszczególnym przedstawicielem każdej gromady.

 

 Tasiemce - to pasożyty wewnętrzne, w postaci dorosłej żyjące najczęściej w jelitach kręgowców, a choroby przez nie wywoływane nazywają się tasiemczycami. Ciało tasiemca jest najczęściej bardzo wydłużone, utworzone z połączonych ze sobą segmentów, zwanych członami, inaczej proglotydami. Człony są zróżnicowane wiekowo - najmłodsze powstają ciągle w rejonie tak zwanej szyjki, najstarsze zaś, wypełnione zapłodnionymi jajami, odrywają się z przeciwległego końca tasiemki. Przypomina to w pewien sposób proces strobilizacji, stąd też ciało tasiemca nazywa się strobilą. Wypłukaniu tasiemca z przewodu pokarmowego żywiciela zapobiega zespół narządów czepnych zwanych skoleksem lub główką, znajdujący się przed szujką. W skład tego zespołu mogą wchodzić przyssawki, bruzdy przy głowe, wieńcu haczyków itp. Tasiemce są obojnakami, i to "zwielokrotnionymi". W każdym członie z osobna rozwijają się narządy rozrodcze męskie i żeńskie. Męskie najczęściej rozwijają się nieco wcześniej, aby zmniejszyć ryzyko samozapłodnienia w obrębie jednego proglotydu. Może jednak dochodzić do zapłodnienia pomiędzy członami z przedniej i tylnej części strobili. Najkorzystniejsze jest zapłodnienie pomiędzy dwoma członami z dwóch różnych tasiemców - dochodzi wtedy do wymieszania się materiału genetycznego. Rozwój tasiemców jest złożony, najczęściej występuje kilka pokoleń larwalnych i przynajmniej jeden żywiciel pośredni. Przykładem cyklu rozwojowego związanego z wodą jest cykl rozwojowy bruzdogłowca szerokiego. Z jaja wydalonego wraz z kałem żywiciela do wody wylęga się swobodnie pływająca, orzęsiona larwa - koracidium. Gdy zostanie zjedzona przez pierwszego żywiciela pośredniego, w tym wypadku planktonicznego skorupiaka, przekształca się  jego ciele w następną postać larwalną. Gdy taki zarażony skorupiak zostanie zjedzony przez rybę, w jej mięśniach procerkoid przekształca się w  plerocerkoid. Teraz, gdy rybę zje z kolei jakiś drapieżny ssak lub człowiek, w jego jelitach przeobraża się w dorosłego tasiemca, osiągającego czami do 20 m.